Το προφίλ πτήσης είναι λίγο διαφορετικό λόγω της απαίτησης του scramjet σε αέρα για την λειτουργία του. Στην περίπτωση αυτή η απογείωση είναι όπως και πριν κανονικά ενώ οι πυραυλοκινητήρες ενεργοποιούνται στο ίδιο ύψος και ταχύτητα (30.000ft / 0,85mach). Λίγο αργότερα στα 80.000ft και με ταχύτητα πλέον 2,5 mach εκκινεί και ο scramjet. Χάρις την μεγαλύτερη εγκατεστημένη ώση (πάλι 2 SSME αλλά και ο scramjet) στα 90.000ft (αντί 103.800ft) και με ταχύτητα 3.3mach πάλι γίνεται με τον ίδιο τρόπο ο διαχωρισμός.



Το μητρικό σκάφος έκτοτε κατευθύνεται προς προσγείωση. Ο scramjet κινητήρας του τροχιακού σκάφους δεν μπορεί να λειτουργήσει σε ύψος μεγαλύτερο των 40 μιλίων λόγω της πολύ αραιής ατμόσφαιρας άρα το σκάφος πρέπει πριν το υψόμετρο αυτό να έχει αποκτήσει ταχύτητα μεγαλύτερη της τροχιακής (25.700ft/s). Έτσι όσο είναι ακόμα στην ατμόσφαιρα επιταχύνει και την εγκαταλείπει με ταχύτητα 26.200ft/s, μεγαλύτερη της απαιτούμενης. Συνεχίζει να κινείται και ψηλότερα των 40 μιλίων με την αδράνειά του φτάνοντας σε ύψος περίπου 100 μιλίων μπαίνει πλέον σε τροχιά. Για να διατηρήσει την ταχύτητά του και την θέση του σε τροχιά πυροδοτεί τον μικρό βοηθητικό πυραυλοκινητήρα. Αφού εκτελέσει την αποστολή του εισέρχεται στην ατμόσφαιρα και ανεμοπορεί προς τον διάδρομο προσγείωσης.




Συμπεράσματα για τις δύο εκδόσεις

Το σύστημα αυτό είναι εξαιρετικά ευέλικτο, και τα 2 μέρη είναι πλήρως επαναχρησιμοποιήσιμα και χρειάζονται μικρή προετοιμασία για να επαναλάβουν την αποστολή τους. Μπορούν να θέσουν φορτία ή ανθρώπους σε τροχιά με προειδοποίηση και προγραμματισμό λίγων ημερών αλλά και να το επαναλάβουν επίσης σε σύντομο χρονικό διάστημα. Παράλληλα δεν χρειάζεται παρά ελάχιστη υποδομή εδάφους. Ένα άλλο πλεονέκτημα είναι η μετάβαση σε περιοχή κοντά στον ισημερινό με τη χρήση αποκλειστικά των στροβιλοκινητήρων ώστε η εκτόξευση του τροχιακού σκάφους να γίνει με υπό τις βέλτιστες δυνατές συνθήκες χωρίς να σπαταληθεί πυραυλικό καύσιμο. Με τους κλασσικούς πυραυλικούς φορείς η εκτόξευση πρέπει να γίνεται όσο πιο κοντά γεωγραφικά στον ισημερινό ώστε να μην σπαταλούνται καύσιμα για την μετάβαση του φορέα σε τροχιά.



Από πλευράς τεχνολογίας με την εξαίρεση του scramjet που βρίσκεται ακόμα σε πειραματικό στάδιο τα υπόλοιπα επιμέρους συστήματα είναι δοκιμασμένα και γνωστά, χωρίς αυτό να σημαίνει πως η ανάπτυξη ενός τέτοιου συστήματος θα είναι εύκολη. Το προωστικό σύστημα με τους κινητήρες F101 και SSME βρίσκονται σε χρήση εδώ και πάνω από 25 χρόνια. Αν και επίσημα δεν κατασκευαστικέ ποτέ κάποια στοιχεία του ίσως προέρχονται ή χρησιμοποιήθηκαν στο σύστημα Blackstar (ανεπίσημο όνομα) που περιγράφεται στη συνέχεια