Οι μοτοσικλέτες έχουν εκ φύσεως προβληματική αεροδυναμική συμπεριφορά. Έχουν ακανόνιστο σχήμα (που συμπεριλαμβάνει και τον οδηγό), πολύ μικρό μεταξόνιο και εκτεθειμένα κινούμενα μέρη (τον οδηγό και τους τροχούς / αναρτήσεις).



Εκτός από την αεροδυναμική αντίσταση, εξ' ίσου αν όχι σημαντικότερο θέμα είναι αυτό της αεροδυναμικής συμπεριφοράς και ειδικότερα της ευστάθειας. Οι αγωνιστικές Desmosedici έχουν την μεγαλύτερη τελική (συνήθως τουλάχιστον) από τις άλλες μοτοσικλέτες και αυτό οφείλεται και στην μικρή αεροδυναμική αντίστασή. Παράλληλα όμως όπως φαίνεται σε πολλούς αγώνες και ειδικά σε γρήγορες πίστες παρουσιάζουν έντονες ταλαντώσεις.



Κάθε ομάδα κάνει ένα συμβιβασμό μεταξύ αεροδυναμικής αντίστασης και αεροδυναμικής ευστάθειας (ή και άνωσης). Για παράδειγμα η Honda RC211V, η πιο επιτυχημένη μοτοσικλέτα από την αρχή του motoGP έχει πολύ πιο αντιαεροδυναμικό σχήμα, αφήνει τον οδηγό περισσότερο εκτεθειμένο και έχει πιο απότομες επιφάνειες σε σύγκριση με την Ducati. Αυτό έχει μεν σαν αποτέλεσμα μεγαλύτερη αντίσταση αλλά δεν αφήνει να δημιουργηθεί σχήμα πτέρυγας (τουλάχιστον όχι στον ίδιο βαθμό) όπως η Ducati . Έτσι η RC211V έχει μικρότερη αεροδυναμική άνωση, καλύτερη ευστάθεια και μεγαλύτερη πρόσφυση (στην ίδια ταχύτητα κίνησης) με αντάλλαγμα μεγαλύτερη αντίσταση και μικρότερη τελική ταχύτητα.



Φυσικά η πολιτική έκδοση δεν θα υποστεί τις συνθήκες ενός αγώνα motoGP, εξωτερικά έχει σχεδόν το ίδιο σχήμα με την αγωνιστική του 2006 αλλά με μία διαφοροποίηση, την θέση της εξάτμισης, που αναλύουμε παρακάτω.